«"La bello Magalouno e Pèire de Prouvènço se courron après e tôuti li sèt an se maridon" (Fréderic Mistral ) par lequel les paysans provençaux expliquent la conjonction septennale des planètes Vénus et Saturne (Magalouno is Occitaans voor Venus !). Et un sarcophage en marbre, qui existe encore dans la cathédrale de Maguelone, est appelé par le peuple „Lou toumbèu de la bello Magalouno »
De legende van de Napolitaanse koningsdochter Maguelone en Pierre de Provence bevat alle elementen die een romantisch verhaal behoort te hebben. Samen midden in de nacht vluchten uit het huis van het meisje, aan de kust tot rust komen en even gaan slapen en dan vliegt er een boze vogel langs die de verlovingsring jat. Hij erachteraan, maar hij valt in handen van de moren en wordt slaaf. Maar door zijn dappere daden komt hij toch vrij en direct gaat hij weer op zoek naar ring en meisje.
« Pendant ce temps, Maguelone attendait désespérément. Inquiète, triste, elle marchait sur la plage attendant le retour de son bien-aimé. Elle arriva sur une petite île qu’on appelait alors « Port Sarrazin ». Dans toute sa détresse, elle comprit qu’elle ne pouvait compter que sur Dieu, aussi décida-t-elle de fonder un hôpital et une église sur ce tout petit îlot. Lorsqu’elle donna un nom à l’église, elle n’hésita pas et ses pensées se figèrent sur son amour disparu : l’édifice allait s’appeler Saint-Pierre, en hommage à son courageux bien-aimé. »
Na nog allerlei problemen te hebben overwonnen vindt hij haar op dit eilandje dat nu Maguelone heet en daarna leefden ze nog lang en gelukkig.
Het eilandje is vulkanisch van oorsprong. Zo'n vier miljoen jaar geleden, tijdens het plioceen, was hier in zee een eruptie en de uitgestroomde lava kwam net boven water uit. De Grieken vestigden zich er al (Megalonia), maar vooral de Wisigothen zagen er wat in. Ergens rond 580 bouwden ze er een nederzetting met een kathedraal en een bisschopszetel. Gelegen tussen een lagune en de zee leek het eilandje goed te verdedigen, maar de Arabieren drongen regelmatig binnen en uiteindelijk besloot de Frankische veldheer Karel Martel in 737 het plaatsje te vernietigen om hen geen bruggenhoofd te verschaffen. De bisschop nam de wijk naar Substantion, vlakbij waar nu Castelnau le Lez ligt.
Deze ‘ballingschap’ duurde tot 1037 toen bisschop Arnaud I weer koos voor Maguelone. Er kwam een zeker voor die tijd enorme brug met een lengte van twee kilometer tussen het eilandje en het vasteland en tijdens het bewind van bisschop Jean de Montlaur (1158-1186) verrees er opnieuw een kathedraal, vernoemd naar Petrus en Paulus. Diverse pausen en andere hoogwaardigheidsbekleders verbleven er, vooral als hen de grond in Rome iets te heet onder de voeten werd. Aan inkomsten was er geen gebrek , met name door de zoutwinning en de visserij in de nabij gelegen lagune. Het werd een centrum van wetenschap dat veel heeft bijgedragen aan het ontstaan van de latere universiteit van Montpellier.
Juist in deze periode ontwikkelde Montpellier zich sterk en het werd het regionale centrum op velerlei terrein. Het dynamische karakter van de nieuwe stad trok met name de bisschoppen van Maguelone aan en meer en meer verbleven ze er ook. In 1536 verplaatste koning Frans I het kapittel en de bisschopszetel definitief naar Montpellier. Op het eiland trad het verval in, vooral toen Richelieu in 1632 de ontmanteling van de bisschoppelijke gebouwen beval ‘au canon’.
In 1852 kocht Frédérique Fabrège de restanten van de kathedraal en beetje bij beetje is men sindsdien begonnen met het herstel.
Peter de Jong/20.02.2012
